Mamusie i tatusiowie nieraz są zmęczeni. Pracą. Bo praca czasami męczy.
A dlaczego męczy? Dlatego oczywiście, że trzeba się w niej napracować.
A do naszego przedszkola przyszedł tata Stasia i opowiedział o swojej pracy.
Pracuje na lotnisku i kieruje ruchem samolotów. Samolot zanim poleci, to musi dojechać na pas startowy. Ale żeby się samoloty nie pchały, nie trąbiły na siebie i żeby panowie piloci nie opuszczali szybek i nie krzyczeli jeden na drugiego, to ktoś musi nimi rządzić. Właśnie tata Stasia ma takie fajne lizaki i pokazuje:
ty w prawo, ty w lewo, ty stój.
I jeszcze dostaliśmy zdjęcia lotniska i samolotów, a na koniec specjalne dyplomy!
Ale z tej radości zapomnieliśmy zapytać tatę Stasia, czy go ta praca męczy…

Przemysław Śmiech

Jest już zimno, a będzie jeszcze zimniej. Więc co robić? Można się napić gorącego mleka. Albo gorącego kakaa…, kakała…, kakao gorące można wypić.
I założyć swetr. Sweter.
Ale są inne sposoby, żeby było cieplej! Można zatańczyć! Gorący taniec!
Był u nas pan Marcin, opowiadał różne historie, pokazał jak działa akordeon i że na tym akordeonie można zagrać tango!
Akordeon działa tak, że dmucha się miechem i przebiera palcami po klawiszach. Klawisze są biało-czarne, jak w pianinie. I jak się już umie zagrać na akordeonie, to wtedy można zagrać tango.
To taki taniec, który wymyślono bardzo daleko, za oceanem, w Argentynie. Jest tam wielkie miasto o cudownej nazwie Buenos Aires i tam ludzie sobie tańczą nawet na ulicach. Ale tylko na malutkich uliczkach i późno w nocy, jak jest mały ruch.
A u nas w przedszkolu ruch jest duży. A teraz, kiedy umiemy tango,
to już w ogóle.

Przemysław Śmiech

Za oknami jesień, czyli liście się czerwienią, a potem opadają i deszcz pada
i coraz zimniej i ciemniej.
Czyli już wakacje na pewno się skończyły. Rodzice chodzą do pracy, ale my też pracujemy.
Bo mamy mnóstwo różnych zajęć po prostu. Uczymy się angielskiego. Jak się jeździ po zagranicach, to trzeba czasem zapytać gdzie jest najbliższy zabytek albo coś do jedzenia. Trzeba też umieć wtedy powiedzieć przepraszam, proszę, dziękuję i do widzenia.
Mamy też rytmikę, żeby ładnie śpiewać.
I golo…, polo… logopedię, żeby ładnie mówić.
I zajęcia teatralne.
I gimnastykę.
Czyli, jak to czasem mówią tatusiowe: huk roboty.
I jesteśmy wtedy, też jak mówią tatusiowie: skonani…

Przemysław Śmiech

Ależ to były wakacje! Byliśmy wszędzie! Robiliśmy wszystko! I było super…
Ale w końcu trzeba było spakować wszystkie fajne pamiątki do plecaka, wsiąść do samochodu, pociągu albo samolotu i wrócić.
Aha i jeszcze trzeba było się pożegnać. Z ciociami i z wujkami z innych miast.
I z naszymi kuzynami, którzy też wracają do swoich przedszkoli.
I jak tak jechaliśmy i jak tak za oknem mijał nas świat, to nam było trochę smutno, bo to niesprawiedliwe, że lato jest takie krótkie.
Ale jak już przyszliśmy do przedszkola i zobaczyliśmy nasze panie i koleżanki i kolegów i zabawki i półeczki i mydełka i ręczniki, to zrobiło się nam weselej, bo podróże są dlatego takie cudowne, że się potem wraca…

Przemysław Śmiech

Jest gorąco albo, jak mówią niektórzy „gorąc”, więc siedzimy sobie w przedszkolu, co jakiś czas wychodzimy na plac zabaw, ale wtedy przekradamy się w cieniu jak Indianie albo nie wychodzimy. Wtedy wspominamy stare dobre czasy sprzed paru tygodni kiedy było chłodniej.
I wtedy byliśmy na lekcji w Muzeum Narodowym. Lekcja była o papieżu. Ale nie o tym z Rzymu, tylko o panu Tadeuszu Peiperze. On nie był papieżem, tylko koledzy tak na niego mówili dla draki.
Pan Tadeusz był poetą, czyli pisał wiersze. Przeważnie o tym, jak fajnie być
w mieście i jakie super są maszyny. I tłumaczył też swoim kolegom malarzom, że mają malować miasta i maszyny.
A my na lekcji robiliśmy różne maszyny. A jak będziemy mieli czas to w przedszkolu zrobimy wielką maszynę, która będzie robiła lody we wszystkich smakach, będzie po nas sprzątała zabawki i będzie nas woziła do muzeum…

Przemysław Śmiech

Niedawno były ciepłe święta. I to było fajne, bo święta są najczęściej zimne. Bo są w zimie. Ale są też wspaniale święta wiosną. I one zawsze, ale to zawsze są ciepłe.
Nie, nie chodzi mi o Wielkanoc. Zresztą dwa lata temu na święta padał śnieg i można było lepić pisanki. Więc Wielkanoc nie.
Ale wiosną jest Dzień Mamy, a zaraz po nim Dzień Dziecka. I bardzo dobrze, że te święta są blisko siebie, bo mamy i dzieci też są blisko. Bo nawet jak dziecko pojedzie na trochę do babci, a babcia akurat mieszka strasznie daleko, czasem nawet aż na drugim końcu Polski, to i tak mama jest blisko. A nasze mamy były blisko, bo przyszły do przedszkola, zobaczyć specjalny występ dla nich. I tatowie też byli. I były też niespodzianki.
A potem był Dzień Dziecka i znowu były niespodzianki, a największą niespodzianką były szaszłyki. Szaszłyki ciężko się mówi, ale dobrze się je je.
I tak sobie świętowaliśmy, chociaż oczywiście z takimi mamami i tatusiami jak nasi, święta mamy na okrągło…

Przemysław Śmiech